تجزیه و تحلیل چگونگی هماهنگی بین استرات‍‍ژی های نوآوری و استراتژی های کسب و کار و تأثیر آن بر عملکرد: بررسی موردی صنایع دفاعی ایران.

بخش عظیمی از نوشته های علمی در حوزه های مدیریت به این ایده اختصاص یافته اند که توانایی یک سازمان در دستیابی به اهدافش، تابعی از سازگاری میان اجزاء مختلف سازمانی است. در صورتی که این اجزاء به خوبی با یکدیگر متناسب باشند، سازمان به طور موثر به فعالیت ادامه می دهد و اگر این تناسب ضعیف باشد، ادامه اثربخش فعالیت با اشکال روبرو خواهد شد. هماهنگی استراتژی ها در سازمان یکی از موضوعاتی است که در سال های اخیر مورد توجه قرار گرفته است. یکی از حوزه های بسیار مهم در این زمینه، هماهنگی بین استراتژی های نوآوری و استراتژی های کسب و کار می باشد. در کشور ایران نیز، با استراتژی محور شدن سازمان ها و توسعه برنامه ریزی استراتژیک در این سازمان ها و علاوه بر آن، افزایش روز افزون اهمیت نوآوری در دهه اخیر، سازمان ها نیاز به چارچوب ها و مدل هایی برای هماهنگی استراتژی های نوآوری خود با استراتژی های سطح کلان دارند. صنایع دفاعی معمولاً در هر کشوری از فناوری های جدید ، پیشرفته و سطح بالا استفاده |می نمایند و آگاهی از استراتژی های نوآوری و کسب و کار هماهنگ و مرتبط با یکدیگر کمک شایانی به افزایش بهره وری در این صنایع می نماید. صنایع دفاعی کشور ما که دارای پژوهشکده ها و صنعت های مختلفی می باشد از این قاعده مستثنی نیست و علم به این مسأله، موجب بهبود عملکرد شده، در نتیجه باعث افزایش کارایی آنان می گردد. لذا در همین راستا، در این پژوهش مسأله ی اصلی، عبارت است از شناسایی استراتژی های نوآوری و استراتژی های کسب وکار هماهنگ در صنایع دفاعی می باشد و هدف از این تحقیق، بررسی میدانی بکارگیری استراتژی های مناسب کسب و کار و استراتژی های نوآوری با هدف دستیابی به بهترین عملکرد است.